Vår Herres rune
Å, denne Skaparens rune:
Lynet over fjellet
og ukvidde lende
så stod ho der
som eit blått øksehogg
delande landskapet
frå aust til vest,
gjennom leire og sand
gjennom kvarts og granitt
over jarn oog koparkis,
blanke draumar av gull
før neven kvarv bakom Teledalen.

Markene låg att med sitt banesår:
Blodet og regnet
som fløymde frå himlane
fylte sprekkar og avgrunnar,
flødde over bukter og vikar.

Som rislande vatn
som rjukande fossar
i Ramnejuv,
med svarte fuglar
klunkande over avgrunnen
før dei stupa mot bakevjene
med sandgrunnar for aurens leik.

Og så denne milde susing
frå bekkene og elvane
der Skaparen rusla
nær sunnavinden
og tala med kvite skogstjerner.

Det rennande vatnet
vart klårt som Herrens auga
i morgonljoset,
og den djupe Bandaksjøen
fekk fargen av blod i solnedgangen.

Så vart det kveld
og atter ein morgon.